FRANKRIJK

 

Onderstaande heb ik per e-post gezonden aan de genoemde initiatieven. Al veel te lang ontbreekt het in Europa, en m.n. in dit land, nog het minst in Engeland, aan het juiste zicht op de verderfelijke strategie die Frankrijk binnen de E.U. speelt. Het is een land dat ook overal mee weg blijkt te kunnen komen, m.n. bij de domme Hollanders. Om eraan mee te werken dat hieraan nu eindelijk eens in de Europese geschiedenis een eind komt, heb ik onderstaande e-post verstuurd en laat ik deze ook op deze mijn eigen webstek verschijnen. Het meest recente overleg in Brussel waarin besloten werd tot een derde krankzinnig groot steunpakket voor de donderse Griekse uitvreters, terwijl een Grexit of anders een Dexit de uitkomst had moeten zijn, was voor mij de bekende druppel. En niet alleen laat ik deze e-post op mijn webstek verschijnen, de lezer mag er verzekerd van zijn, dat ik nog heel wat meer over het onze Lage Landen bij de Zee (maar niet alleen de Nederlanden, eigenlijk alles wat niet-Frans is) al minstens sinds de twaalfde eeuw zozeer vijandig gezinde Frankrijk (in de ruime zin des woords) zal schrijven (als toevoegingen aan deze webpagina)! Opdat nu eindelijk eens de ogen van het Hollandse volkje open gaan en blijven.

 

Hooimaand A.D. 2015

------------------------------------------------------------------------------------------------------------ 

Aan de leden van het Burgercomité E.U. en de leden van het Forum voor Democratie

Bij dezen zou ik jullie aandacht willen vestigen op onderstaande belangrijke artikelen. Ik kreeg ze van een kennis toegemaild. Ik roep al vele jaren om veel meer aandacht voor de verderfelijke rol achter de schermen van de uiteindelijke bron van alle ellende: Frankrijk. Ik zou bij jullie aan willen dringen op veel meer aandacht daarvoor. Beleg er bv. een complete thema-avond over, en dan niet met voor- en tegenstanders van Frankrijk, maar alleen maar tegenstanders. Alleen al omdat dat nooit gebeurt, omdat dit perspectief voor Hollanders, vaak zulke o zo naïeve, historisch nergens op gebaseerde, fervente Francofielen, zo volstrekt nieuw is. Om dit perspectief dus eerst eens goed uit de verf te laten komen, is het nodig op zo’n avond alleen maar aan ‘Frankrijk-bashing’ te doen. Ik hoop, dat jullie zulke personen kunnen vinden. In Engeland zul je er veel sneller een kunnen vinden.       

 

Ik schreef, dat ik al jaren waarschuw voor Frankrijk. Wat in onderstaande ontbreekt, maar wel voor mij al in de jaren negentig de prikkel is geweest (heel vroeger was ik niet anti-Frans, ook niet pro, maar ik heb er oog voor gekregen), is het o.b.v. het neoliberalisme frank en vrij buitenlandse bedrijven overnemen door de Fransen, maar elke voor hen buitenlandse overnamepoging blokkeren middels overheidsbemoeienis, en wel door een beroep te doen op een wet bij hen waardoor bedrijven (te hooi en te gras) van strategisch Frans belang verklaard worden. De Villepin noemde dat eens ‘economisch patriottisme.’ Via de E.U. weten ze niet alleen al sinds jaar en dag (denk aan de toenmalige G.A.T.T.-onderhandelingen) gigantisch veel landbouwsubsidies voor hun onrendabele agrarische sector binnen te slepen waardoor ze oneerlijk concurreren met de noordelijke boeren, maar weten ze ook de regeringen in andere landen zo ver te krijgen, dat ze beschermingswallen tegen overnames (bv. het gouden aandeel bij voormalig staatsbedrijf K.P.N.) afschaffen, maar zelf handhaven ze die. Dus wel de lusten maar niet de lasten van het neoliberalisme. Zelf mogen ze ongestoord ook staatssteun verlenen aan hun verrotte (o.a. auto-) industrie, waardoor ze op oneerlijke wijze via bodemprijzen betere automerken kapot concurreren, de markt leegroven, m.n. in dit domme land, maar waardoor ze nooit onder die 3% norm komen. Dit mogen ze al 14 jaar lang ongestoord doen van het door hen geregeerde ‘Brussel’. De noordelijke landen mogen dan bijleggen, waardoor de domme Hollanders uiteindelijk toch voor hun Franse barrel een normale prijs betalen, nl. via de belastingen. Als de Fransozen gehouden zouden worden aan die 3% norm, en boetes zouden krijgen voor die overschrijdingen/schendingen van de regels van het Verdrag van Maastricht, dan zou die staatssteun opdrogen, zouden hun bedrijven door hun slechte producten verdwijnen, en zouden ze gedwongen worden tot even serieuze bezuinigingen en hervormingen als die over de ruggen van de bevolkingen der Germaanse landen (ik doe geen adequate terminologie die voor W.W. II heel gangbaar was in de ban alleen maar omdat ze misbruikt werd door een stel criminelen in de hoedanigheid van de nazi-zwijnen en het N.S.B.-uitschot hier te lande; dat geldt ook voor de maandnamen en de echte Nederlandse vlag (oranje-blanje-bleu); misbruik mag nooit het goede gebruik opheffen) door worden uitgevoerd door haar ellendige regeringen (waar Wilders terecht niet aan mee wilde doen). Wij zouden dan bevrijd worden van hun inferieure rotzooi (misschien gaan ze dan ook eindelijk eens betere producten maken, i.p.v. met de Franse slag).

    

Op zo’n avond moet ook duidelijk gemaakt worden, dat voormelde bedrijfsovernames heel vaak bedrijven van strategisch belang betreffen, op het gebied van de infrastructuur bv.. Laatst nog een Maarssens bedrijf dat glasvezelkabels legt. Maar eerder al natuurlijk K.L.M., Technische Unie, Hagemeijer, Hollandse Signaal Apparaten, ze probeerden het bij Hoogovens, en tal van andere bedrijven (ik heb het ergens bijgehouden, maar dan moet ik op zoek, ik doe dit nu zo uit het hoofd). Ze hebben al bijna het complete stads- en streekvervoer in handen (Veolia, Connexxion). Op die manier zullen ze ons land in de toekomst onder druk kunnen zetten, kunnen chanteren, om hun zin te krijgen als er een ongedeelde Eurozone-regering is gekomen van de ‘zes E.E.G.-kernstaten’, waarvoor ze nu voorstellen in deze komkommertijd doen waartegen geen enkele NL politicus protesteert (alleen landverrader/hedendaagse NSB’er Pechtold hoor je, die kikt hierop). Dan zal blijken hoeveel ze nu al in ons land (en al helemaal in het arme België) te zeggen hebben. Al die bedrijfsovernames, door hun veelal staatsbedrijven (waardoor ze ook steeds die overnamestrijden winnen) vanaf de jaren negentig (nadat in 1992 tot de Euro besloten was) dienen alleen maar dit einddoel. Daar is goed over nagedacht in het Elysee. Die Fransen denken in termen van eeuwen, Hollanders leven alleen bij de dag, zoals dieren. Zulke practijken van het onder politieke druk zetten hanteren ze zonder scrupules al sinds jaar en dag, waardoor Nederlandse, nee, ruimer, niet-Franse bedrijven het bijna steevast afleggen in de concurrentiestrijd met Franse bedrijven bij klanten in bv. Derde Wereld landen. Die landen kopen daardoor uit angst voor economische en politieke schade/sancties dan toch maar het mindere Franse product (en de Fransen weten maar al te goed dat hun bedrijven illegale staatssteun en het chanteren van potentiële klanten nodig hebben omdat ze niet zulke goede producten kunnen maken en het dus niet redden met de regels van de vrije markt economie).         Dus graag de anti-Franse strategie. Men leze er Syp Winia’s stuk hieronder maar op na. Er heerst een oorverdovende stilte in de NL media over deze Franse voorstellen van Hollande en Valls.

 

Als jullie erin slagen om het Europa-debat te ontdoen van het mom als zou het een project van een stelletje Brusselse Eurocraten betreffen, en het uiteindelijke monster hierachter, nl. Frankrijk, weten te ontmaskeren, dan krijgen jullie wellicht veel meer mensen mee dan nu, ook in de Tweede Kamer en het kabinet. Want tot nu toe denken er nog hele hordes idealistisch dat het hier om een Europese (i.p.v. Franse, of in elk geval door Frankrijk geleide, gedomineerde) superstaat gaat, waarin alle deelnemende landen wat te zeggen zullen hebben, terwijl echter de Fransen met hulp van de Italianen de boel steeds meer volledig naar hun hand zullen weten te zetten. Nu al tellen Frankrijk en Italië meer inwoners dan de Benelux en Duitsland, waardoor ze in een Eurozone-parlement en regering alles kunnen bepalen (denk aan de gang van zeken bij Air France- K.L.M., het gebeurt eerst in kleine stapjes, om de overnameprooi mee te krijgen), uiteindelijk ook wat er met onze pensioenpotten gebeurt. We zullen niet alleen definitief onze vrijheid, maar ook onze welvaart kwijt zijn. En de Fransen zullen via dat blok op geopolitiek avontuur gaan, en oorlogje willen spelen met Poetin, en daarop onze soldaten afsturen (denk aan de Hollandse soldaten die voor Napoleon stierven bij de Berezina in Rusland), en handelsoorlogen voeren met de V.S. en China en Japan, ter meerdere eer en glorie van henzelf, die zo’n laffe rol bij de W.W. II hebben gespeeld. Er zal een definitieve, officiële (die is er nu al officieus, door Draghi’s E.C.B.-beleid van het opkopen van Griekse staatsobligatiën) schuldenunie, transferunie zijn, zoals nu al het geval is vanuit Vlaanderen richting de Walen. Bedenk ook, dat dit alleen maar erger zal worden, want de Franse bevolkingsomvang groeit ook nog eens rap, terwijl de Duitse zeer sterk vergrijst is en dus alleen maar zal slinken door jarenlange verblinding door hun welvaart. Ook onze bevolking slinkt, niet in het minst ook door het laffe vluchtgedrag der emigranten, die landverraders, die zich laten wegjagen door de E.U., door Rutte’s bezuinigingen, en door de islam. Het is niet dankzij zulke lafbekken dat we in het verleden een eigen land op de Spanjolen hebben bevochten.

Met vriendelijke groet,

 

Rafael Benjamin

 

 

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------

BIJLAGE 1

 

Goedemorgen Erik,

weer bedankt voor je waardevolle e-post met o.a. onderstaande horror-artikel. Wat gaat het slecht! ‘Brussel’, en iemand als Schauble, WILLEN echt crises als (tweede) hefboom (naast de Euro) naar een politieke unie. Ik heb me toch al zo vaak niet voor niets zo anti-Frans uitgelaten? Blij toe dat dit artikel in Duitsland het licht zag, ze hebben de Fransozen gelukkig door. Vanmorgen hoorde ik deze voorstellen van Hollande op het 8 uur nieuwsbulletin. Echter zonder dat Eurozone-parlement in verband te brengen met de Franse wil te komen tot politieke i.p.v. puur monetaire controle over de Euro, en zonder de voorstellen een ondermijning te noemen van de strenge voorwaarden van het Verdrag van Maastricht waaronder landen als Duitsland en Nederland hun harde valuta gulden en D-mark in willen ruilen voor de euro. Natuurlijk moet de Duitse (en NL) reactie op die voorstellen dan zijn: ‘als jullie Fransozen van de tegenprestatie van de strenge voorwaarden van het Verdrag van Maastricht af willen, dan willen wij van de prestatie van de inruil van onze munten tegen de Euro af, en vervalt dus het Verdrag van Maastricht, en gaan wij zelf uit de Euro, en richten jullie maar een Zeuro op, en wij een Neuro (of gaan we terug nar onze eigen munt (mijn eigen voorkeur, R.B.)).’

Met vriendelijke groet,

 

Rafael Benjamin

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Hollande will die politische Kontrolle über den Wechselkurs des Euro

Der Machtkampf ist eröffnet: Frankreich will Allianz gegen Deutschland Deutsche Wirtschafts Nachrichten | Veröffentlicht: 14.07.15 17:14 Uhr | 52 Kommentare

Zwischen Deutschland und Frankreich zeichnet sich ein grundsätzlicher Konflikt über die Zukunft der Euro-Zone ab: Präsident Francois Hollande fordert ein Euro-Parlament. Die Idee dahinter: Die Südstaaten wolle die brutale Euro-Gruppe nicht mehr, sondern Mehrheiten gegen Deutschland organisieren. Außerdem will Hollande die politische Kontrolle über den Wechselkurs des Euro. Diese neue EU ist der Gegenentwurf zu dem, was Wolfgang Schäuble will. Der Kampf der Systeme ist eröffnet.

Nach dem desaströsen Wochenende beim Euro-Gipfel und einer notdürftig zusammengezimmerten „Lösung“ für Griechenland zeigt sich überraschend schnell die fundamentale Bruchlinie, die sich durch die Euro-Zone zeiht: Bundesfinanzminister Wolfgang Schäuble will die aus seiner Sicht schwachen Performer aus dem Euro werfen. Mit Griechenland möchte Schäuble den Anfang machen. Danach kann es zu einer Integration kommen – möglichst ohne die Südstaaten, doch wenn möglich, mit Frankreich. Schäuble hat eine ganz klare Strategie: Er will den Euro als Verbund der Disziplin und der Starken. Diesen Kurs will er zum Ende seiner Amtszeit mit aller Macht durchsetzen, um nicht als der größte Geldvernichter unter allen deutschen Finanzministern in die Geschichte eingehen zu müssen.

Frankreich wittert diese Strategie und will Schäuble zuvorkommen. Der französische Präsident Francois Hollande legte am französischen Nationalfeiertag seine Vision vor, die vor allem darauf abzielt, die Südländer im Euro zu halten. Nur mit ihnen kann Frankreich ansatzweise ein Gleichgewicht zu Deutschland bieten. Daher sind die Forderungen Hollandes auf zwei Aspekte ausgerichtet: «Wir brauchen eine Wirtschaftsregierung», forderte der Staatschef am Dienstag im Interview mit den französischen TV-Sendern France 2 und TF1. «Die Eurozone ist eine Garantie, eine Sicherheit.» Hollande verwies darauf, dass es mit Bankenunion oder Haushaltsdisziplin bereits stärkere europäische Integration gebe.

Unter einer Wirtschaftsregierung verstehen die Franzosen vor allem die politische Kontrolle über den Härtegrad des Euro. Der französische Wirtschaftsminister Arnaud Montebourg hatte bereits im September 2014 vorgeschlagen, dass die Wechselkurs-Politik in Zukunft in die Zuständigkeit des Europäischen Rates und nicht mehr in die der Europäischen Zentralbank fallen soll. Die EZB solle dann für die Umsetzung eines politischen Mandats zuständig sein. Der damalige französische Wirtschaftsminister Arnaud Montebourg sagte damals der Zeitung Les Echos: «Die Wechselkurspolitik fällt in die Zuständigkeit des Europäischen Rates (der EU Staats- und Regierungschefs). Die EZB ist dann für die Umsetzung eines politischen Mandats zuständig». Zugleich forderte er die Aufweichung der Maastricht-Kriterien und die Orientierung an der Geldpolitik der US-amerikanischen Fed.

Frankreich kämpft an allen Fronten: Es kann die Maastricht-Defizitkriterien nicht einhalten und der Wechselkurs des Euro im Verhältnis zum Dollar ist für seine Exporte viel zu hoch. In dieser Hinsicht ist Frankreich – anders als in der Flüchtlingsfrage – ganz und gar solidarisch mit Italien und Griechenland. Frankreich will die Aufweichung und muss einen Plan B präsentieren.

Um diesen Plan durchzusetzen, hat Frankreich erkannt, dass es die Euro-Gruppe ausschalten muss. Die Hinrichtung Griechenlands durch Deutschland und die Troika ist den Franzosen in die Knochen gefahren. Sie wissen nun, dass jedem Euro-Staat, der sich mit Deutschland anlegt, Ähnliches widerfahren wird.

Daher fordert Hollande nun eine neue demokratische Basis, «zum Beispiel ein Parlament für die Eurozone». Über eine stärkere Präsenz der Abgeordneten könne mehr Platz für Demokratie geschaffen werden.

Demokratie ist in Frankreich, ähnlich wie in Griechenland, aus der Sicht der Parteien immer eine Klientel-Politik gewesen. So denken die Franzosen auch im Hinblick auf die Euro-Zone. Sie träumen von einer links-links-grünen Mehrheit – weil dies für sie die vermutlich letzte Chance ist, den Machtwechsel zu Marine Le Pen und dem Front National zu verhindern. Mehrere Sozialdemokraten, unter ihnen Martin Schulz, arbeiten seit einiger Zeit hinter den Kulissen an einer Änderung der strengen Maastricht-Kritieren, die sie für «nicht mehr zeitgemäß» halten.

Die Franzosen wollen so ein Parlament aber auch, um eine Achse gegen Deutschland aufzubauen: Ihre Sicht der Euro-Zone ist, dass die Fiskal- und Abwertungspolitik Italiens, Spaniens, Portugals und Griechenlands das einzig wirksame Gegengewicht zum deutschen Austeritäts-Wahn ist. Daher ist das Parlament, das Hollande will, ein völlig anderes als jenes von Schäuble.

Auch Schäuble ist für eine Transferunion, aber nur zwischen Deutschland, Finnland, Österreich, den Niederlande und Luxemburg. Hinter den Franzosen steht aus deutscher Sicht ein großen Fragezeichen. Das ist durchaus über den Tag hinaus gedacht: Kann man sich in Deutschland allen Ernstes eine funktionierende Transfer-Union mit Marine Le Pen vorstellen? Schon der vergleichsweise harmlose Alexis Tsipras hat die Seele der Bild-Zeitung zum Überkochen gebracht.

Hollande weiß, dass er auf einem sehr dünnen Seil balanciert und versprüht daher eine gehörige Portion Pathos: Eine Verständigung auf Ebene der Euro-Länder sei nur möglich gewesen, «weil Frankreich und Deutschland vereint waren». Beiden Länder führten nicht auf europäischer Ebene, «aber ohne Frankreich und Deutschland kommt Europa nicht voran».

Griechenland kann dabei weiter mit Unterstützung aus Paris rechnen. «Das griechische Volk hat bereits viel gelitten», sagte Hollande. Gleichzeitig betonte er die Notwendigkeit von Veränderungen: «Reformen zu fordern, ist legitim.» Solche Reformen müssten Wachstum fördern, sagte Hollande.

Für die Eurozone habe er «eine ehrliche Solidarität» mit Griechenland verspürt, auch wenn er «bei einigen Partner eine Versuchung gespürt habe für einen Ausschluss». Hier nannte Hollande Deutschland wohlweislich nicht. Die Franzosen haben mittlerweile Angst vor Angela Merkel, auch wenn sie gar nicht physisch anwesend ist.

Die Entscheidung in die eine oder andere Richtung wird die EU weiter dramatisch verändern. Es ist ein beinharter Machtkampf, bei dem auch die Bürgerrechte eingeschränkt werden müssen wie in einem echten Krieg.

Wie weit wir auf diesem Weg schon sind, zeigte auch die traditionellen Militärparade auf der Pariser Avenue des Champs-Élysées im Gedenken an den Beginn der französischen Revolution am 14. Juli 1789. Die Parade wurde von Spezialeinheiten zur Terrorbekämpfung angeführt. Das Publikum applaudierte, weil es glaubt, dass die tausenden Soldaten, die seit Charlie Hebdo in Frankreich aktiv sind, nur „die andern“ überwachen. Der vorrevolutionäre Instinkt von 1789 ist in Frankreich noch nicht erwacht.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------ 

BIJLAGE 2

Erik,

bedankt weer.

Het zijn zulke vreselijke berichten, blij toe dat C.U.-Europarlementslid Peter van Dalen ook wakker is (voor zover hij dat al niet was). De E.U. = Frankrijk (als een Fransman ‘dat is goed voor Europa’ zegt, bedoelt hij goed voor Frankrijk). Frankrijk zit uiteindelijk als bron van alle ellende overal achter. Dat stuk van Syp Winia zegt het precies goed, en dat roep ik al jaren. MEN MOET DE GESCHIEDENIS VAN EUROPA KENNEN!!! Men moet niet met de Franse diplomatie meegaan, daar is inderdaad, wat iemand in een reactie schreef, niets tegen gewassen. Zo zijn ze bv. ook, zonder bloedvergieten, en ook zonder de bevolking erin te kennen, aan Corsica gekomen. En bijna aan Luxemburg. Dankzij de Duitsers hebben ze dat niet, het was de oorzaak van de Frans-Duitse oorlog. En die oorlog heeft uiteindelijk weer geleid tot de situatie waarin we nu zitten (ik leg het nu niet uit, maar u kunt het zelf wel bedenken hoe dat historisch gegaan is). In plaats van met Fransen ‘samenwerken’ moeten ze geïsoleerd worden. Alleen mensen als onze stadhouder Willem III en Bismarck hebben dat begrepen. ISOLATIE van Frankrijk is het enige wat ons redden kan. Ik hoop toch zo, dat Schäuble en vooral Merkel nu eens een einde gaan maken aan dit steeds de Fransen de leiding laten en hun hun verderfelijke zin geven!!! Ik slaap er zelfs slechter van. En geen woord hierover, over wat Hollande en Valls allemaal roepen, in de Nederlandse media! Of politiek. Geen greintje weerwerk in de zin van ‘onaanvaardbaar om de controle over de koers van de euro uit handen van de E.C.B. te halen en te politiseren’. Wie zwijgt stemt toe? Wel slim van de Fransozen om hiermee te komen tijdens het Nederlandse zomerreces. Zij gaan pas in augustus op vakantie, wanneer hun boeren de blokkades allang weer hebben opgeheven. Ik maak me nu grote, grote zorgen. Ik hoop toch zo, dat je me binnenkort een positief stukje zult kunnen toesturen, waarin bv. staat dat Schäuble en m.n. Merkel, of Rutte, die Franse voorstellen voor ‘meer Europa’ (= meer Frankrijk) onaanvaardbaar zullen noemen.

Vriendelijke groet, 

Rafael

----------------------------------------------------------------------------------------------------

Achter de schermen van Griekse crisis wordt hoog spel gespeeld

door Syp Wynia 15 jul 2015

In het Europa van na de oorlog deed Duitsland wat Frankrijk verlangde. De Griekse crisis lijkt hier een einde aan te maken. Dat Merkel een Grieks vertrek niet uitsluit, botst met Hollande. Hoog spel achter de schermen. Waar zal dit eindigen?

Over de euro mag iedereen meepraten, maar als er besluiten moeten worden genomen, gaat het uiteindelijk alleen om de Franse president en de Duitse bondskanselier. En de Tweede Wereldoorlog is, uitgesproken of niet, nooit ver weg. Want die traumatische oorlog vormt – samen met eerdere Frans-Duitse oorlogen – tot op de dag van vandaag de basis voor de naoorlogse Frans-Duitse relatie.

Het gaat deze zomer dan ook niet alleen om de vraag of Griekenland met een derde hulpplan in vijf jaar in de euro mag blijven of er uiteindelijk toch uit moet. Een euro zonder de Grieken is voor de Fransen een gevaar en voor de Duitsers wellicht een kans.

Een vertrek van de Grieken, tijdelijk of niet, ondermijnt het Franse idee dat de muntunie onherroepelijk is en dat elk land dat er instapt, er nooit meer uit kan. Als Griekenland uit de euro kan, kan in theorie Italië er immers ook uit. En als Italië er uit kan, zou Frankrijk er ook uit kunnen. En daarmee zou voor Frankrijk alles verloren zijn gegaan waarnaar het land al sinds de vroege jaren vijftig streeft.

De Europese samenwerking is, te beginnen met het Marshallplan in 1947, door de Verenigde Staten (VS) afgedwongen. Om de nieuwe vijand, de Sovjet-Unie, in toom te kunnen houden, moest West-Duitsland worden ingebed in een samenwerkingsverband met Frankrijk en andere West-Europese landen. Voor de VS was de Europese integratie nodig als instrument in de Koude Oorlog. Wie meedeed, kreeg Amerikaanse hulp.

De Franse regering accepteerde de samenwerking met de Duitsers, maar probeerde – vooral ook onder de Franse president Charles de Gaulle (1959-1969) – de door de Amerikanen afgedwongen West-Europese samenwerking nadrukkelijk van een Franse agenda te voorzien.

De Gaulle wilde af van de Amerikaanse dominantie, wilde de Engelsen buiten houden, de Duitsers onder de duim (en laten betalen) en zag de Europese eenwording als instrument voor de redding van de verbleekte Franse glorie.

Het was een van De Gaulles opvolgers, de socialist François Mitterrand, die eind jaren tachtig kans zag de agenda van De Gaulle te voltooien.

Zoals De Gaulle een vriendschapsverdrag sloot met de Duitse bondskanselier Konrad Adenauer, zo liet een van Adenauers opvolgers, Helmut Kohl, zich door Mitterrand vermurwen om de gekoesterde Duitse mark op te geven voor een Europese munt, waarbij de Fransen een flinke vinger in de pap zouden krijgen.

Grote stappen Dat de euro er in deze tijd nog zou zijn gekomen, is nagenoeg ondenkbaar. Maar Kohl had als jongeling de oorlog meegemaakt, was getekend door gevoelens van collectieve Duitse schuld en door het idee dat het nieuwe Duitsland koste wat kost vrienden met Frankrijk moest blijven.

Bovendien wilde Kohl niet alleen de geschiedenis ingaan als de man die Duitsland herenigde, maar zo mogelijk ook als Duitse kanselier die grote stappen zette in Europa. Dat maakte de Franse onderhandelingspositie sterk en de Duitse zwak.

Nu, een kwart eeuw later, kunnen Duitse politici, bondskanselier Angela Merkel incluis, steeds lastiger worden gechanteerd met de Duitse collectieve schuld. Parijs verwijst wijselijk steeds subtieler naar het schuldige Duitsland.

Voor de Fransen, ook voor president Hollande, heet het nu dat het bij de crisis rond Griekenland mede gaat om het behoud van de Europese eenwording. Dat is wel degelijk een signaal aan de Duitsers, die al bijna zeventig jaar proberen weer goede Duitsers te worden door goede Europeanen te zijn.

Wat hun Franse beschermheren steeds subtieler doen, daar deinzen Griekse politici, journalisten en andere Griekse burgers niet voor terug: Duitsland herinneren aan zijn oorlogsverleden en zijn oorlogsschuld, die dan zou moeten worden weggestreept tegen de Griekse schulden van nu.

Het heeft er alle schijn van dat die voortdurende, sarrende Griekse verwijzingen naar het Duitse oorlogsverleden de laatste weken averechts uitpakten. In Duitsland is een knop omgegaan. Tot voor kort werden de afbeeldingen van Angela Merkel met Hitlersnor nog tamelijk stoïcijns opgenomen in Duitsland, maar de afgelopen weken was het klaar.

Hoge prijs Vorige Griekse regeringen logen en bedrogen ook al, maar de barre toon waarop geldschieter Duitsland door de regering-Tsipras werd bejegend, deed de emmer overlopen. Voor minister van Financiën Wolfgang Schäuble was de maat al langer vol. Verrassend genoeg was dat de laatste tijd ook zo voor coalitiepartner SPD, en uiteindelijk dus ook voor bondskanselier Angela Merkel.

Merkel kwam afgelopen zondag nog naar Brussel met het idee dat ook zij wilde proberen Griekenland bij de euro te houden, maar inmiddels niet meer tegen elke prijs. Terwijl Merkel er de afgelopen vijf jaar, mede op aandringen van Frankrijk, juist alles aan had gedaan om Griekenland er tegen een hoge prijs bij te houden.

Toen oreerde Merkel nog: 'Als de euro mislukt, mislukt Europa' – en dus mocht geen land de euro verlaten. Dat Duitse banken werden gered doordat eurolanden Griekse staatsschulden overnamen, zal zeker ook een rol hebben gespeeld.

Ondanks alle gesar en getraineer bleef Merkel tot voor kort geloven in het intact houden van de eurozone. Zij steunde, ondanks weerstand in eigen land, drie jaar geleden ook de aankondiging door de president van de Europese Centrale Bank (ECB) Mario Draghi dat de ECB niets zou nalaten om de euro intact te houden. Dat wilde Merkel toen immers zelf ook nog: iedereen in de euro houden, koste wat kost.

Het is voor Merkel dus een geweldige draai dat ze nu de mogelijkheid openhield voor een vertrek van Griekenland uit de euro. En, meer dan dat: het kan een keerpunt zijn in de naoorlogse verhouding tussen Duitsland en Frankrijk en daarmee van de Duitse houding in de Europese eenwording in het algemeen.

Op een cruciaal punt zou het naoorlogse Duitsland zich niet meer laten koeioneren, maar een streep zetten – ook als dat tegen de zin van Frankrijk zou zijn.

Argusogen In Parijs werd die ontwikkeling de laatste maanden al met argusogen gevolgd. Toen de hele eurogroep van ministers van Financiën de laatste maanden al helemaal klaar was met het getraineer van hun Griekse collega Yanis Varoufakis, probeerde de Franse minister Michel Sapin zo'n beetje als enige de deur voor Griekenland open te houden.

Toen de Griekse premier Alexis Tsipras eind juni tot woede van vrijwel iedereen in de eurozone een referendum uitschreef tegen de door de andere eurolanden geëiste bezuinigingen, wilde de Franse regering in afwachting van dat referendum toch door blijven onderhandelen met de Grieken – ook al bleek dat vergeefs.

Na het Griekse 'nee' stuurde de Franse president Hollande een groep Franse ambtenaren naar Athene om de Griekse regering bij te staan met een plan dat het in Brussel misschien zou kunnen halen. En toen dat Griekse, met Franse steun geformuleerde, plan er een paar dagen later lag, wist president Hollande meteen dat het 'serieus en geloofwaardig' was.

Op hetzelfde moment circuleerden er op het ministerie van Financiën in Berlijn al plannen om de Grieken 'tijdelijk' uit de eurozone te zetten, voor minstens vijf jaar.

Wezensvraag Het gaat al maanden weliswaar om een Griekse crisis, maar de belangrijkste actoren zijn Duitsland en Frankrijk – Merkel en Hollande. En de wezensvraag is niet of Griekenland weer voor 80 miljard wordt geholpen en tegen welke condities.

Nee, wezensvragen zijn wat er resteert van de fundamenten van de euro, wat de omgangsvormen zijn, of het een Franse of een Duitse euro is, of de euro afbrokkelt of niet, of de op Duitse schuldgevoelens gestoelde Europese eenwording op een keerpunt is beland.

Vandaar dat François Hollande afgelopen maandagochtend na een nacht van onderhandelingen met Merkel de Griekse premier Tsipras publiekelijk knuffelde. Zo lang Hollande Griekenland in de euro weet te houden, is er zicht op behoud van de euro naar Frans model. Als Griekenland valt, wordt alles mogelijk – zelfs het einde van een euro met Frankrijk en Duitsland.

En dus staat Frankrijk pal voor Griekenland, op enige afstand gesteund door Italië. Dat waren ook de twee landen die Griekenland vijftien jaar geleden de euro inpraatten, met alle turbulente gevolgen van nu.

Op de achtergrond speelt dat Frankrijk altijd, ook los van de euro, mediterrane bondgenoten met een mediterrane mentaliteit heeft gezocht om de eigen positie in Europa ten opzichte van Duitsland te versterken. Dat gold al helemaal toen de Europese Unie zich vanaf 1995 in noordelijke en in 2004 in oostelijke richting uitbreidde en Frankrijk zo de Duitse invloed zag groeien en de Franse zag tanen.

In 1981 kon Griekenland, hoewel zeer perifeer gelegen, opvallend vroeg in de toenmalige Europese Economische Gemeenschap stappen. De Franse president Valéry Giscard d' Estaing gebruikte daarbij de drog­reden dat in Griekenland de basis ligt van de Europese beschaving – een argument dat president Hollande begin deze week ook weer bezigde.

In werkelijkheid bestaat er geen directe lijn tussen de 2.500 jaar oude antieke Griekse beschaving en het huidige Griekenland, dat meer is getekend door vier eeuwen Turkse overheersing.

Zoals de Amerikaanse president Barack Obama en zijn minister van Financiën Jack Lew de afgelopen weken bij Merkel en Schäuble aandrongen op coulance tegenover Griekenland, zo kregen de Grieken hun lidmaatschap van de EEG in 1981 ook op Frans-Amerikaans aandringen in de schoot geworpen. Toen gebeurde dat onder invloed van de Koude Oorlog tegen de Russen en de angst voor communisten in Griekenland.

Samen met de Fransen steunen de Verenigde Staten nu – hoe paradoxaal – de communist Tsipras bij diens pogingen om nieuw Europees hulpgeld binnen te halen. Maar typerend is de reactie van de Duitse minister Schäuble op zijn Amerikaanse collega Lew.

Schäuble had tegen Lew gezegd dat hij zonder problemen Puerto Rico – ook in financiële problemen – zou inruilen voor Griekenland. Schäuble: 'Hij dacht dat ik een grapje maakte.'

Partijpolitiek De positie van Frankrijk aan de euro-vergadertafels was de afgelopen maanden ook zo verzwakt, omdat traditionele zuidelijke medestanders als Spanje en Portugal de Fransen afvielen. Die landen hebben de afgelopen jaren, mede in ruil voor eurosteun, wel de broekriem aangehaald, waar Tsipras dat weigerde.

Er komt ook wat partijpolitiek bij kijken. Syriza is de enige radicaal-linkse beweging binnen de eurozone die de macht heeft kunnen grijpen. Succes voor Syriza is een potentieel gevaar voor gevestigde partijen in de eurozone. Vooral traditionele linkse partijen zouden het slachtoffer kunnen worden van aansprekend Syriza-succes.

Dat verklaart de plotseling rabiate houding van de Duitse SPD, die de radicalen van Die Linke van zich af moet zien te houden. Het verklaart in Nederland ook de clash tussen de PvdA en de SP. De PvdA wil de Grieken er zo mogelijk bij houden, maar valt in harde bewoordingen de SP aan, die sympathiseert met Syriza.

Machtspolitiek Angela Merkel benadrukte de laatste weken het 'vertrouwen' dat nodig is om voort te kunnen gaan in de eurozone, met Griekenland in het bijzonder. Dat vertrouwen in Griekenland was in Duitse ogen alvast helemaal weg, getuige ook het miljardenonderpand dat Merkel afgelopen weekeinde eiste en – in afgezwakte vorm – kreeg.

In Duitsland neemt het gevoel toe – eerst onder de bevolking, nu ook in de politieke top – dat het land in Europa vaak te goed van vertrouwen is geweest. De rabiate bejegening van Duitsland door Syriza-politicus Tsipras en vooral door diens voormalige minister van Financiën Yanis Varoufakis deed de emmer aan ongenoegen overlopen.

Nu is Angela Merkel een uiterst voorzichtig politicus, maar zij heeft ook geleerd zich niet te ver te verwijderen van wat er onder de Duitse bevolking leeft, en op cruciale momenten deinst zij niet terug voor een onverwachte machtspolitieke zet.

Zo werd de in de communistische DDR opgegroeide Merkel zonder noemenswaardige politieke ervaring minister onder Helmut Kohl, de man die de euro mogelijk maakte. Merkel was een pupil van Kohl, maar in 1999 liet ze Kohl keihard vallen toen bleek dat hij aan illegale partijfinanciering had gedaan, deels met geld dat hem vanuit Frankrijk was toegestopt.

Aan die onverwachte manoeuvre heeft Merkel uiteindelijk haar hele verdere politieke carrière te danken. Inmiddels is zij tien jaar bondskanselier, en het heeft er alle schijn van dat ze dat ook wil blijven. Echte concurrentie heeft ze nauwelijks. Maar de politieke carrière van Angela Merkel zal eerder worden gestut door een stevige, dan door een meegaande houding ten opzichte van Griekenland.

En dat zal dan zeker ten koste gaan van de relatie met Frankrijk en van die met de Franse president Hollande, de beschermheer van Griekenland.

Merkel laat zich, als het erop aankomt, zeker ook door morele inzichten leiden. Zij liet Kohl op morele gronden vallen. Een immorele muntunie, waarin de braven moeten opdraaien voor onverantwoordelijke bedriegers – dat is niet het wereldbeeld dat Angela Merkel schraagt.

Voor de Fransen is dat een schrikbeeld: de dochter van een protestantse dominee uit Noord-Duitsland die nu uiteindelijk toch op morele gronden de Frans-Duitse relatie en het Franse idee van Europese eenwording ondergraaft.

Het illustreert de botsing tussen twee denkwerelden. Met Kohl konden die nog moeiteloos worden overbrugd, onder Kohls opvolger, de S.P.D.'er Gerhard Schröder, ging het al lastiger. En met de toch zo hypervoorzichtige, altijd talmende Angela Merkel kan het nog lastiger worden. Het Franse idee dat het in een gelijkwaardige relatie met een terughoudend Duitsland de lakens kan uitdelen, raakt uit het zicht.

Plannen en uitvoerbaarheid

1 – Achttien eurozonelanden lenen via het Europees Stabiliteitsmechanisme (ESM) 82 tot 86 miljard euro aan Griekenland. Dit is eenvoudig uit te voeren – het ESM heeft hiermee ervaring en is geëquipeerd. 2 – Griekenland moet staatsbezittingen verkopen. De verkoop komt onder auspiciën van de Unie. Dit moet 50 miljard euro opbrengen. Van de opbrengst wordt 25 miljard euro gebruikt om de banken te herkapitaliseren. De rest wordt gebruikt om schulden af te lossen en investeringen te doen. Voor verkoop geldt geen deadline. Of dit gaat lukken, is zeer twijfelachtig. Verkoop van vitale en winstgevende infrastructuur verzwakt het land op de lange termijn alleen maar. De revenuen komen dan in andermans portemonnee. 3 – De Europese Commissie zal helpen bij en toezien op het doelmatiger maken van Griekse overheidsdiensten. Zoals een up-to-date ­Kadaster, een onafhankelijk Centraal Bureau voor de Statistiek en een efficiënte Belastingdienst. Kan dit? Ja, maar het hangt vooral af van de bereidwilligheid van de Grieken om mee te werken – zowel bij burgers als ambtenaren. 4 – Stroomlijning van de btw. Vakantie-eilanden genieten lagere btw-tarieven. Die kunnen eenvoudig worden verhoogd. 5 – In 2022 moet de pensioenleeftijd zijn verhoogd naar 67 jaar. Eenvoudig uit te voeren. 6 – Bezuinigen op pensioenen. 2,65 miljoen Grieken (24 procent) ontvangen pensioen. De inkomsten hiervoor zijn lager dan de uitgaven. Dit moet in balans worden gebracht. Uitvoering is eenvoudig: korten op pensioenen. 7 – Opheffing verbod voor de meeste sectoren om te werken op zondag. En opheffing van de gilde-achtige structuren waarbij beroepen niet mogen worden uitgeoefend zonder bepaalde diploma's, zoals in bakkerijen en drogisterijen/apotheken. Eenvoudig uit te voeren. 8 – Hervorming arbeidsmarkt door ontslagrecht te vereenvoudigen. Eenvoudig uit te ­voeren. 9 – Uiterlijk 22 juli moet er een plan liggen om de kosten van de bureaucratie te verlagen en overheidsdiensten, waaronder financiële toezichthouders en de nationale bank, uit de greep van politieke partijen te krijgen. Het eerste is eenvoudig: verlaag de salarissen en ontsla mensen. Het tweede is veel lastiger. 10 – In Athene moet een permanent kantoor komen van de trojka die eisen aan Griekenland controleert. Lastig: Grieken zijn meesters in het misleiden van buitenlandse overheersers.

Elsevier nummer 29, 18 juli 2015

Syp Wynia (1953) schrijft columns, analyses en commentaren over politiek en economie.

 

reacties

Frankrijk is hypocriet en vergeet zelf haar bedenkelijke rol met Vichy Frankrijk in WW2. Nooit heeft dat land schuldgevoel gehad nadat het bij Waterloo verslagen was, maar wel 20 jaar oorlog in Europa gevoerd. Beter kan Duitsland met de oude Hanzestaten de Neuro invoeren.

PeterL 16 jul 3 0 Uiteindelijk is het conflict terug te voeren op protestant/katholiek-orthodox. Die hebben elk een eigen ethiek. Kohl is een katholiek en sloot beter aan bij Frankrijk. Merkel is protestant en dat verschil merk je. Schulden wegen bij protestanten zwaarder. Ook al gelooft de meerderheid van die landen niet meer, de verschillen zitten diep in de cultuur.

FlupieGringo 19 jul 0 0 26 0 Wat President François Hollande beoogt is een transferunie waarbij in de zuidelijke Europese landen de politieke macht ligt en de noordelijke landen structureel opdraaien voor de tekorten van het zuiden. Een Europa onder leiding van Frankrijk en de andere landen aan het "zuiden" schatplichtig, dat was "natte droom", nu ook van Hollande.

mennolo 19 jul 0 0 Bovenstaand artikel heeft van Syb Wynia heeft voor mij zeer verhelderend gewerkt. Ik vond het al vreemd dat n.b. Hollande, die zelf faalt in het uitvoeren van de Europese begrotingsafspraken in eigen land, zich uitgenodigd voelde om Griekenland bij te staan in het opstellen van een nieuw economisch plan. De blinde die de dove komt helpen. Wat betreft zijn chantage ten aanzien van Duitsland over hun oorlogsverleden ben ik blij dat Merkel hier een punt achter durfde te zetten. Hollande dient zijn eisen op eigen kunnen te baseren! Zo moet het spel gespeeld worden en niet anders.

 

---------------------------------------------------------------------------------------------------------